Όταν μιλούμε για λογισμούς, για συναισθήματα και για πάθη, ονομάζουμε την ψυχή μας ως καρδία (Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία…).
Όταν όμως μιλούμε για τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που λάβαμε στο Άγιο Βάπτισμα, τότε ομιλούμε περί ψυχής.
Όταν όμως αποχωριστεί η ψυχή από το σώμα (σωματικός θάνατος), τότε η ψυχή ονομάζεται πνεύμα.
Όση ώρα είναι αναμμένα τα καντήλια, αυτά φωνάζουν: «ελέησον, ελέησον, ελέησον τον άνθρωπο, που άναψε το καντήλι, προς το Θεό».
Αυτό το ξέρει ο διάβολος γι’ αυτό βάζει λογισμούς, ότι τάχα υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς από το καντήλι.
Στο καντήλι βάζουμε πάντοτε το καλύτερο λάδι.
Λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ότι εάν υπερβούμε το μέτρο της ποσότητας στην διατροφή μας και παραφάμε, τότε το επιπλέον αυτό φαγητό, το «δανείζουμε» στον διάβολο, διότι είναι του φτωχού και του πεινασμένου που πεθαίνει της πείνας. Χάνουμε έτσι την παρρησία μας απέναντι στον Θεό…
Καμμία αρετή από μόνη της δεν σώζει, ούτε και η αγάπη. Η μόνη αρετή, που από μόνη της σώζει, είναι η ταπεινοφροσύνη, που είναι η σπονδυλική στήλη όλων των αρετών.
Ποτέ να μην πούμε την φράση, ούτε για αστείο: «Εγώ δεν θα σωθώ!» Αυτή η φράση δίνει χαρά στον εχθρό διάβολο, που λέει: «αμήν και πότε!». Να παίρνουμε πάντα την υγιή τοποθέτηση: «Με τη βοήθεια του Θεού, αν και δεν το αξίζω, ελπίζω ότι θα σωθώ». Είναι πολύ λεπτό το θέμα.
Το ποιός θα σωθεί και ποιός όχι, είναι δουλειά του Χριστού. Όταν λέω: «εγώ θα σωθώ και εκείνος όχι», είμαι αντίχριστος και βρίσκομαι σε πλάνη! Δεν στέλνουμε κανέναν στον Παράδεισο και κανέναν στην Κόλαση. Αυτό είναι δουλειά μόνο του Χριστού!